Het is zo bijzonder dat iemand dit voor je wil doen!

Een aantal jaren geleden bood jouw tante Jessica aan om draagmoeder voor jou te worden. Hoe is dat verdergegaan?

Na dat aanbod is het een aantal jaren stil geweest. Mijn tien jaar oudere oom en mijn tante Jessica, die overigens geen familie van mij is, wilden eerst hun gezin uitbreiden met een derde kindje. Dat is mijn jongste nichtje geworden. Na de geboorte van dat nichtje was hun kinderwens geheel vervuld en hun gezin compleet. Toen mijn jongste nichtje een halfjaar was, zijn we weer met elkaar in gesprek gegaan. Toen hadden mijn partner Remco en ik het ook weer samen besproken. We wisten het toen zeker. Zowel zij als wij wilden dit draagmoederschap op deze manier doen. Mijn nichtje was inmiddels een jaar en we zijn gestart met gesprekken in het VU medisch centrum. Wij als wensouders hadden met de draagouders een uitgebreide checklist over draagmoederschap doorgenomen die we van internet hadden gehaald. Hiermee konden we ook echt checken of de neuzen bij ons in dezelfde richting stonden, daar hebben wij heel veel aan gehad.

Jullie hebben dit hele traject onder begeleiding gedaan?

Dat is ook wel wat moet. Via het VU medisch centrum hebben we dat gedaan. Je wordt allereerst gescreend. Eerst mijn partner en ik, en dan ook de draagouders. Dat zijn lichamelijke onderzoeken, zowel bij mijn tante als bij mijzelf. Daaruit moet blijken of wij fysiek helemaal geschikt zijn. Dat is ook het spannende, het eerste stuk. Als je daarna groen licht krijgt, als zij aan alle eisen voldoet en wij ook, mag je iedere keer een stapje verder.

Dat is best een bewerkelijk traject?

Ja, er komt veel bij kijken. Er moet o.a. aan een aantal belangrijke juridische voorwaarden worden voldaan. Het kan ook lang duren. Tijdens dat traject gaan ze je steeds de vervolgstappen uitleggen. Ze vertellen je niet van tevoren het hele traject, je moet het ondergaan.

Kun je een voorbeeld geven van een belangrijk onderdeel in dit traject?

Er zijn bepaalde eisen voor het draagmoederschap. Volgens de wet mag een vrouw jouw kind voor jou dragen als zij niet ouder dan 45 jaar is. Zij mag bij voorkeur geen keizersnede hebben gehad en ook geen kinderwens meer hebben. Dat is heel belangrijk, omdat het kind afgestaan moet worden. Je moet een goed gevoel bij elkaar hebben. Later komen ook de gesprekken met een psycholoog, dat waren bij ons zes gesprekken. Daarmee willen ze een goed beeld van de wensouders en de draagouders krijgen. Of er niet te veel twijfelachtige punten zijn, zowel bij haar als bij mij en mijn partner. De psycholoog beslist dan of je kunt starten.

Wordt er ook erfelijk onderzoek gedaan?

Jessica, de draagmoeder, is geen familie van ons, dus dat was niet direct een aandachtspunt. Maar je kunt je voorstellen dat in andere omstandigheden van het draagmoederschap die erfelijkheid wel een rol peelt.

Hoe lang heeft het hele traject geduurd?

Uiteindelijk wel een jaar of anderhalf. Ik denk dat het wel sneller zal kunnen, maar we hebben te maken met professionals die ook een volle agenda hebben. Er zit vaak veel tijd tussen de afspraken. Dat duurt best een tijdje.

Had je het gevoel dat het te langzaam ging?

Ik had vrede met het tempo. Maar als je iets wilt, kan het je niet snel genoeg gaan. Dat was bij ons ook zo. Achteraf vind ik die anderhalf jaar lang klinken, maar toch heb ik het niet zo ervaren. Wij zijn nog jong, we waren zelf 27 toen we aan dit traject begonnen. De artsen in het VU medisch centrum waren daar ook enthousiast over. Daarom hadden we een hoger slagingspercentage. De kwaliteit van de zaadcellen en de eicellen die nodig zijn, is dan meestal beter.

Hoe oud was de draagmoeder toen?

Jessica was 38 jaar. Ze wilde de zwangerschap voor ons dragen, maar ook niet ouder dan 40 jaar zijn. Ze wilde daarna haar lichaam terug, zoals ze dat zo mooi verwoordde. Dat vond ze een goede leeftijd om klaar te zijn met het dragen van kindjes.

Wat deed het met je toen jullie eindelijk het groene licht kregen?

Dat was echt geweldig. Je gaat na de psychologische gesprekken en testen over naar het spuiten van hormonen. Ik moest dat doen om mijn eicellen in de juiste conditie te krijgen alvorens ze te kunnen laten weghalen door middel van een punctie. Daarna was mijn tante weer de belangrijkste schakel in dit proces. Maar voor ik die hormooninjecties kon zetten, heb ik nog een voorbereidende behandeling gehad. Omdat ik door mijn syndroom geen menstruatie heb, en dus ook niet weet hoe mijn cyclus verloopt, was het van belang mijn cyclus met haar cyclus mee te laten lopen. Immers, mijn eicellen moeten op het juiste moment rijp zijn om het embryo ( de bevruchte eicel) bij Jessica op het beste moment terug te kunnen plaatsen, en dat kan dus alleen als onze cycli min of meer gelijklopen. Dat is heel knap om dat voor elkaar te krijgen. Om dat te bereiken, heb ik een aantal weken de pil geslikt. Vervolgens heb ik hormooninjecties gekregen om mijn eicellen te laten rijpen. Ik spoot daarvoor de hormonen in mijn bovenbeen. Dagelijks ging ik naar de VU om te kijken met echo’s hoe rijp de eitjes waren. Om dan vervolgens met mijn dokter te plannen wanneer de punctie zou kunnen plaatsvinden om de rijpe eicellen op te halen.

Wat gebeurde er vervolgens?

Op het moment dat ik de punctie had om mijn eicellen op te halen, moest mijn vriend zijn sperma inleveren. Ze zorgen ervoor dat zij genoeg eicellen ophalen, de meeste om in te vriezen, en een eicel willen ze vers gebruiken. Deze handelingen gebeuren op hetzelfde moment. Vervolgens gaan ze de eicel met het zaad van mijn partner bevruchten in het laboratorium. Een paar dagen daarna werd de bevruchte eicel (het embryo) bij Jessica teruggeplaatst. Het ging dus bij de eerste poging om een terugplaatsing van een vers verkregen eicel die niet van tevoren ingevroren is geweest. Helaas mislukte die eerste poging. Dat kregen we twee weken later te horen. De tweede terugplaatsing is wel goed gegaan, en daar is onze dochter Lina uit ontstaan.

Hoe hebben jullie dit ondergaan?

We begonnen heel hoopvol aan dit hoofdstuk. Toen we na de eerste poging te horen kregen dat het mislukt was, waren we teleurgesteld. Je hoopt dat het in een keer raak is. Maar je beseft ook dat een tweede geslaagde poging ontzettend snel is.

Worden dit soort zaken ook tevoren met jullie besproken?

Ja. Uiteindelijk komt een bepaalde hoeveelheid hormoon (HCg-hormoon) bij een zwangerschap vrij. Bij de eerste plaatsing was er wel genoeg hormoon aangemaakt, maar niet voldoende om de hechting van de bevruchte eicel te laten lukken. Omdat het niet lukte, ging Jessica toch menstrueren (vloeien). Als gevolg daarvan ga je je ook verdiepen in dit hele stuk van bevruchting en zwangerschap. Het is ontzettend knap, hoe zo’n bevruchting in z’n werk gaat. Het wordt zo’n spermacelletje ook niet makkelijk gemaakt, het is sowieso een wonder als het gebeurt.

Nadat de bevruchting was aangeslagen, de eicel was teruggeplaatst en de innesteling gelukt was, kon de zwangerschap zich verder ontwikkelen. Hoe is dat gegaan?

Jessica heeft een goede zwangerschap gehad. Daar hoop je natuurlijk van tevoren op. Maar ook daar heb je geen grip op. Ze was wel aanzienlijk zwaarder dan bij haar andere zwangerschappen. Al snel wisten we dat Lina een grote meid zou worden. Ze had een grote buik en werd snel zwaarder, maar er waren eigenlijk geen complicaties.

Houd je contact met Jessica tijdens de zwangerschap?

Ontzettend veel. Als ik nu terugkijk op het hele screenings- en psychologische proces bij het VU medisch centrum, dan bouw je echt een band op. Je bent heel belangrijk voor elkaar, en tijdens de zwangerschap groei je echt naar elkaar toe. Het is echt ook een vrouwengevoel. Mannen zijn toch wat nuchterder, maar ik was echt een beetje verliefd op haar. Ik was heel graag bij haar.

Ging je veel bij elkaar op bezoek?

We gingen wekelijks bij elkaar op bezoek. Ik zorgde dan bijvoorbeeld voor vers fruit. Je hebt dagelijks contact. Ook dat groeit. De eerste maand zie je nog weinig bij Jessica, dan denk je alleen maar: jeetje, is ze wel echt zwanger? Maar als die buik gaat groeien, dan doet enorm veel met je, en de laatste weken was ik niet bij haar weg te slaan. Dan wordt het voor ons bijzonder, want dan kun je het kind gaan voelen op sommige momenten. Ik heb het een beetje ervaren zoals een man dat bij zijn zwangere vrouw voelt.

Hoe is het met de bevalling gegaan?

Jessica bevalt eigenlijk heel makkelijk. Van tevoren hebben we afspraken gemaakt. Deels gaat dat vanzelf, maar we hadden ook gegevens uitgeprint van internet om te kijken of je alles besproken hebt. Op een gegeven moment moet je ook een geboorteplan gaan maken, de verloskundige helpt je daarbij. Corona heeft wel roet in het eten gegooid. We wilden graag dat Jessica zou bevallen in het ziekenhuis. Ze is drie keer thuis bevallen. Haar voorkeur was wederom weer lichtelijk een thuisbevalling, maar als wij dat graag zouden willen, dan wilde ze ook wel in het ziekenhuis bevallen. Door corona konden we echter niet met zijn allen in het ziekenhuis zijn, en moesten we een andere oplossing bedenken. Toen hebben we een bed bij ons in de woonkamer gezet. We wilden er allemaal bij zijn. Jessica is uiteindelijk bij ons thuis bevallen in de woonkamer. Dat was zo bijzonder en echt fantastisch! Toen was Lina er!

Hoe was dat voor je?

Je probeert je heel erg voor te bereiden, negen maanden lang, los van het syndroom, zoals alle aanstaande moeders dat zouden doen. Eigenlijk hoefde ik er helemaal niet aan te wennen. Ik had zo veel over mijn toekomstige kind gefantaseerd. Lina was aan de tamelijk grote kant. Vrijwel direct na de bevalling moesten we wel naar het ziekenhuis om Lina door de artsen te laten checken. Dat hebben we goed met de draagouders besproken. Jessica bleef hier met haar man en werd vertroeteld door de verloskundige en haar man, en kon daarna lekker terug naar haar eigen huis. Dat was heel goed gegaan. Als dat niet zo geweest was, had dat ook veel gedaan met hen en ons. Remco en ik gingen dus gelijk als gezin met Lina naar het ziekenhuis voor die testjes. Dat voelde meteen heel compleet voor ons. De volgende dag kon Jessica al naar Lina toekomen, nadat we het ziekenhuis weer hadden verlaten. Het was heel bijzonder dat we elkaar al zo snel konden zien. Jessica’s herstel verliep in de dagen erna heel voorspoedig.

Door alle liefde in je omgeving is dit allemaal ontstaan?

Dat is heel mooi gezegd, dat is zeker waar.

Hoe is het verder met Jessica gegaan? Heeft ze het psychisch goed doorstaan?

Dat zijn allemaal dingen waar je heel erg mee bezig bent, je weet niet hoe dat gaat lopen. We houden haar goed in de gaten, ook al zit je in je eigen bubbel. Ik vind het heel belangrijk om haar veel aandacht te geven. Wij konden heel erg genieten van Lina. Onze familie en vrienden hadden allemaal cadeaus en eten, en Jessica zat zelf ook op een roze wolk. Ze is echt verwend door onze omgeving. Dat is ook ontzettend fijn. Daarna is het haar ook goed afgegaan. Ze ziet Lina geregeld. Ze vindt het heerlijk om haar te knuffelen. Vooral toen ze nog heel klein was, maar ook dat ging zo natuurlijk. Daar heb ik ook wel bewondering voor, voor haar, hoe goed ze daarmee omgaat. Het is toch niet vanzelfsprekend.