Van Klein naar Groot

Wat ging vooraf aan je geboorte?

Ik groeide niet goed en mijn moeder werd doorverwezen naar een academisch centrum. Toen haar bloeddruk omhoogging en mijn hartslag naar beneden, hebben ze ingegrepen. Via een keizersnede ben ik ter wereld gekomen. Ik werd met 27 weken geboren, maar doordat ik ook nog een groeiachterstand had van vijf weken was ik pas voor 22 weken volgroeid.

Hoe ging je ontwikkeling in die eerste paar weken?

Het was een spannende periode, ze wisten niet hoe ik eruit zou komen. De artsen hadden mijn ouders verteld dat ik een heel grote kans had (98 %) niet te overleven of dat ik meervoudig beperkt zou worden. Met kerst dachten de artsen en verpleegkundigen dat ik een bacterie had, maar dat bleek niet zo te zijn. De ene dag ging beter dan de andere, maar ik leefde, en dat was het belangrijkste.

Hoe lang heb je in het ziekenhuis gelegen?

Ik ben op 10 december 1997 geboren, in februari 1998 kon ik naar het plaatselijke ziekenhuis en in april mocht ik naar huis.

Hoe ging het op de basisschool?

Ik ben slechthorend en slechtziend als gevolg van het zuurstoftekort tijdens de geboorte. Mijn zicht was niet heel erg aangedaan. Wat mijn gehoor betreft was het niet altijd makkelijk. In een drukke klas krijg je niet alles mee. Er waren toen klassen van dertig kinderen en ik moest altijd vooraan zitten, zodat ik de docent kon zien en kon liplezen. In de kleuterklas kreeg ik hoortoestellen, waarmee ik opgegroeid ben. Daarvoor wist men niet dat ik gehoorproblemen had. Ik zette wel de televisie altijd harder.

Is tijdens de follow-uponderzoeken niet opgevallen dat je gehoorproblemen had?

De follow-up duurde in die tijd tot het tweede levensjaar. Mijn ouders zagen ook geen meerwaarde meer in de ziekenhuisbezoeken. Het ging goed met me, ik had alles overleefd, en als zich op latere leeftijd toch nog bepaalde dingen zouden voordoen, dan konden we altijd nog aan de bel trekken. Mijn gehoorproblemen werden pas ontdekt tijdens de onderzoeken op het consultatiebureau.

Als je langer follow-up had gehad, was er misschien eerder uitgekomen dat je meer steun nodig had?

Die kans had er zeker ingezeten.

Hoe ging het leren?

Dat ging niet makkelijk, ik moest er echt wat voor doen. Ik twijfel of dat met mijn vroeggeboorte te maken heeft. Mijn ouders hebben ook moeite met leren, heeft het dan daarmee te maken? Ik heb me dat wel eens afgevraagd, maar ik maak me daar zelf niet heel druk over. In groep acht kreeg ik een docent die ik ook in de kleuterklas had. Zij merkte dat ik niet alles meekreeg van de les. Het balletje ging rollen en ik kreeg toen hulpmiddelen waardoor mijn punten wel wat omhoog gingen. Ik kreeg namelijk solo-apparatuur. Ik had een ketting om en mijn docent had een microfoon, via bluetooth ging dat direct naar mijn gehoorapparaten. Die apparatuur werd later steeds kleiner. De docent had dan alleen de microfoon om.

Voor groep acht is er dus niet veel aan gedaan?

Nee, dat klopt. Mijn ouders en ikzelf, toen ik oud genoeg was, zeiden altijd tegen de docenten dat ik vooraan moest zitten. Daar werd niet altijd naar geluisterd.

Moest je een klas overdoen?

Nee, ik heb alles in een keer gedaan.

Hoe ging je Cito-toets?

Dit is al een tijd geleden en ik kan me hier vrij weinig meer van herinneren. Ik ging naar een reguliere middelbare school. Hier hadden ze kleine klassen voor leerlingen die net wat meer aandacht nodig hadden, dit werd ‘de leertuin’ genoemd. Het niveau dat ik deed was basis/kader en de klassen bestonden uit ongeveer vijftien leerlingen.

Hoe ging het daar?

Ik heb hard moeten werken, maar ik heb het in een keer afgerond. Daarna heb ik Helpende Zorg niveau twee gedaan. Dat heb ik ook in een keer gehaald, en daarna ben ik doorgestroomd naar niveau drie, een combinatie opleiding Verzorgende IG/Maatschappij Zorg. Ook dat heb ik in een keer gehaald. Sinds eind januari 2020 ben ik werkzaam als cliëntbegeleider bij mensen met een verstandelijke en visuele beperking.

Hoe kijk je terug op je vroeggeboorte?

Mijn ouders zijn er altijd open over geweest, en ik ook. Het is nou eenmaal gebeurd en ik heb me er nooit voor geschaamd. Terugdraaien kan niet, ik kan er niks aan veranderen. Ik ben slechtziend, maar dat valt mee. Ik ben opgegroeid met gehoorproblemen, dus ik weet niet beter. Natuurlijk heb ik wel eens mijn mindere momenten, net als iedereen.

Moet je meer dan andere jongeren doen om je hoofd boven water te houden?

Ik ben daar niet echt mee bezig. Met mijn gehoor weet ik hoe ik met situaties om moet gaan. Door de mondkapjes merk ik natuurlijk wel dat er lastigere momenten tussen zitten. Het lipbeeld valt weg, maar ook in die situatie weet ik mij te redden.

De gevolgen van de vroeggeboorte zijn bij jou duidelijk, die liggen op het gebied van je zintuigen Ja, ik weet wat ik heb, al zullen er vast nog andere dingen zijn waar ik me nu misschien niet bewust van ben, maar ik ga er ook niet naar op zoek.

Doe je aan sport?

Ik heb vroeger op dansen gezeten, daarna heb ik nog lang reddend zwemmen gedaan. Nu doe ik fitness om in conditie te blijven.

Je liep met sporten niet tegen beperkingen aan?

Ik paste wel op. Met zwemmen zou ik ook nooit als eerste in het water gedoken zijn. Hier keek ik ook altijd naar degenen die voor mij gingen. Een onderdeel bij het reddend zwemmen was lastiger voor mij. Ik werd aan een zwemtouw gebonden, kreeg een geblindeerde bril op en er werd een bal in het water gegooid. Iemand anders uit het groepje had het touw vast en riep naar mij welke kant ik op moest zwemmen om de bal te pakken. Dit hoorde ik natuurlijk niet en ik kon niets zien door die geblindeerde bril. Als we dit als examenonderdeel kregen, werd ik er niet op afgerekend door de examinator.

Als je met andere mensen omgaat, vertel je dan dat je te vroeg geboren bent?

Ik schaam me niet voor mijn geboorte en mijn gehoorproblemen. Ik heb nu een blog en ben er actief mee bezig, maar wanneer ik iemand nieuw leer kennen, is het niet wat ik als eerste vertel. Ik weet niet hoe het komt, maar het komt gek genoeg meestal toch wel snel ter sprake.

Wat heb je voor blog?

Ik volgde Care4Neo op facebook. Ik vond de verhalen interessant om te lezen. Zij hadden een oproep geplaatst dat ze verhalen zochten rondom het thema ‘oren en ogen’. Veel verhalen die je leest waren van de ouders, niet van de kinderen zelf. Ik heb toen een verhaal ingestuurd en kreeg hier veel positieve reacties op. Schrijven past wel bij mij, en samen met mijn ouders en mijn broertje heb ik een naam voor mijn blog verzonnen: ‘Van Klein naar Groot’. Mijn vader zegt altijd: ‘Je bent klein geboren en bent in vergelijking met iemand die met 40 weken geboren is net zo veel gegroeid. Misschien nog wel meer.’

Ga je nog wel eens naar de bijeenkomsten van Care4Neo?

Ik ben vrijwilliger bij Care4Neo. Toen mijn verhaal geplaatst was, ben ik vrijwilliger geworden. Samen met anderen doe ik de sociale media (Instagram)-berichten. De (online) bijeenkomsten van Care4Neo vallen vrijwel altijd wanneer ik moet werken. Dat is wel jammer, maar ik heb door mijn blog ook verschillende contacten gekregen.

Welk advies heb je voor jongeren die te vroeg geboren zijn?

Praat erover. Ga je er niet voor schamen. Iedereen heeft wel iets, dat vind ik het belangrijkste. Schaam je niet voor wat je eraan over hebt gehouden. Ik had 2 % kans dat ik het zou overleven, volgens de arts zou ik een kasplantje worden. Ik heb heel veel geluk gehad, daar ben ik me erg bewust van.

Wat houdt Van Klein naar Groot in?

Ik ben al langer dan drie jaar bezig met mijn blog en ik heb al veel bereikt en mooie dingen mogen doen. Mijn blog is te vinden op Facebook www.facebook.com/vankleinnaargrootverhalen en Instagram www.instagram.com/vankleinnaargroot. Hier deel ik verhalen en video’s van mijzelf, maar ook van anderen die hiervoor openstaan, om meer bekendheid te creëren over de gevolgen van (extreme) vroeggeboorte en over het leven als slechthorende met gehoortoestellen.