Na vijf weken kon ik al weer voetballen.

Hoe voel je je?

Heel goed, ik kan weer alles doen; voetballen en fietsen. Daarvoor had ik al vier jaar niet meer gevoetbald.

Wanneer kreeg je je nieuwe longen?

Op 7 september om 23.00 uur ’s avonds ging de telefoon. Ik lag in bed en mijn moeder maakte me wakker: je nieuwe longen zijn er! Toen heb ik snel mijn tas ingepakt en binnen drie minuten stond de ambulance voor de deur. We zijn zonder te stoppen van Klimmen (bij Maastricht) naar Groningen gereden. Dat is 335 km. Ik was best zenuwachtig, maar ik heb geen moment gedacht dat het fout kon gaan. Om halfdrie kwamen we in Groningen aan. Toen moest ik nog even wachten want mijn kamer was nog niet klaar. Om 04.00 uur werd ik opgehaald en om 04.15 uur werd ik op de O.K. in slaap gebracht. De operatie duurde acht uur.

Wat weet je nog van het eerste moment?

Dat ik een buis in mijn luchtpijp had, dat voelde heel vreemd. Ik kon niet ademen. En mijn vader was er. Daarna ben ik weer in slaap gevallen. Toen ik weer wakker werd had ik drains in mijn buik en ik kon niet goed opstaan. In de middag ging de buis uit mijn luchtpijp. Dat was een akelig gevoel want ik kon even niet ademen. Maar uiteindelijk ging het wel. Het deed geen pijn maar het was niet gemakkelijk. Ik dacht dat ik te weinig zuurstof had, maar dat was niet zo. Daar ging ik van uit omdat ik dat was gewend.

En van daarna?

Twee dagen na de operatie kon ik al naar de gewone afdeling en vier dagen later stond ik al naast het bed. Een week na de operatie zat ik al in een stoel. Ik kon meteen alles, het ging gelijk heel goed. Alleen kon ik niet goed slapen. Ik wist niet op welke zij ik moest liggen, vanwege alle drains. Maar na een paar dagen mochten de eerste twee drains eruit en een week later nog twee. Toen kon ik weer gewoon slapen. Ik heb bijna drie weken in het ziekenhuis gelegen. Ik heb helemaal geen pijn gehad, alleen in het begin een beetje aan mijn ribbenkast, met hoesten. Ik ben in totaal maar zo’n vier dagen niet lekker geweest, daarna kon ik meteen al weer chips eten. Ik ben ook helemaal niet bang geweest. De operatie viel mee, ik was snel weer beter.

Ging het meteen goed thuis?

Toen ik twee weken thuis was mocht ik voor het eerst voetballen, vijf weken na de operatie. Dat vonden de dokters wel een beetje vroeg maar als ik het echt wilde was het oké. De eerste training deed ik meteen helemaal mee en ik liep gelijk twee keer het hele veld rond. Toen voelde ik pas wat. Vorige week heb ik mijn eerste wedstrijd gespeeld, die wonnen we met 10-2. Ik sta linksachter. Twee jaar geleden kon ik met moeite een half veld omrennen en dan moest ik tien minuten rusten. Nu ren ik met gemak vier rondjes.

Moet je veel op controle?

In het begin moest ik iedere week terug naar Groningen en na een tijdje om de week. Totdat ze een vlekje op een van mijn longen zagen. Dat bleek Pfeiffer te zijn en toen moest ik weer iedere week, drie weken lang, voor een antibioticakuur. Nu hoef ik pas over vier weken weer terug.

Voel je je beter?

Gek genoeg heb ik me het laatste jaar voor de longtransplantatie ook goed gevoeld, ondanks de beademing die ik vorig jaar november thuis kreeg en de zuurstof. Ik had niet echt in de gaten dat het zo slecht met me ging. Het interesseerde me ook niet echt. Ik dacht altijd dat het wel weer goed kwam. Ik ging op een gegeven moment ook gewoon weer naar school, met het zuurstoftankje in mijn rugzak. Daar schaamde ik me niet voor.

Ik vind het wel heel fijn dat ik niet meer hoef te vernevelen, dat scheelt heel veel tijd. Ik heb alleen nog medicijnen. Als gevolg van de transplantatie heb ik suikerziekte erbij gekregen, maar dat vind ik niet zo erg. En ik ben zes kilo aangekomen. Normaal kwam ik met veel pijn en moeite twee kilo per jaar aan. Het slapen gaat goed en het eten gaat prima, ik doe er ook geen half uur meer over. Ik hoef geen sondevoeding meer en misschien mag de peg er binnenkort ook wel uit. Die wil ik wel kwijt.

Voel je je anders?

Nee, eigenlijk niet. Ik had wel verwacht dat het zo zou gaan. Ik heb alleen maar positief gedacht. Ik heb ook geluk gehad dat ik zo snel kon worden geopereerd. In januari kwam ik op de wachtlijst en in september werd ik al geholpen. Ik had een gunstige bloedgroep en lengte en kwam bovenaan te staan in mijn leeftijdsgroep. Ik weet niet van wie mijn longen komen, alleen dat ze van een kleine volwassene zijn. Mijn vader heeft het wel gevraagd. Een long was iets te groot, die hebben ze een beetje ingekort.

Toen ze over de longtransplantatie begonnen dacht ik ook nooit aan de operatie zelf. Ik dacht wel: als ik nieuwe longen heb kan ik weer fietsen en voetballen en met vrienden afspreken. Ik was de laatste twee jaar bijna niet meer naar school geweest en had geen vrienden meer gezien, alleen maar ziekenhuizen, doktoren en andere patiënten. Ik ben nog steeds een beetje op mezelf. Ik vind het leuk om vrienden te zien maar ik ben ook graag alleen. Ik houd veel van computeren.