Ik heb nog steeds veel energie, maar niet meer te veel

Sinds wanneer heb je last van je schildklier?

Ongeveer een halfjaar geleden begon het mijn moeder op te vallen dat mijn keel wat opbolde. Mijn bloed werd getest en ik bleek een te snel werkende schildklier te hebben. Toen kreeg ik medicijnen om mijn schildklier te vertragen, maar daarvan ik kreeg bijwerkingen. Ik had heel veel gewrichtspijn. De artsen wisten nog niet zeker of het van de medicijnen kwam, maar toen we de medicijnen meer verdeelden over de dag had ik wel minder last. Toch had ik nog steeds gewrichtspijnen. We hebben lang nagedacht of we zouden gaan opereren of een radioactieve slokje nemen, maar we zijn we uiteindelijk toch voor de operatie gegaan. Mijn ouders dachten dat dat iets veiliger was. En toen ben ik geopereerd.

Jouw moeder zag dat je hals wat opgezet was. Had je ook andere klachten?

Ik at heel veel, had altijd energie en kwam heel slecht in slaap.

Rende je de hele dag door de kamer heen?

Nee dat niet, maar als ik iets moest doen, deed ik dat vol energie. Als ik heel eventjes iets mocht brengen in de klas of zo nam ik altijd een omweg omdat ik het fijn vond om te lopen. Ik bewoog heel veel.

Sliep je wel goed?

Ik sliep wel goed, maar ik kwam slecht in slaap, dat duurde altijd heel lang.

Je zei dat je last had van de medicijnen, wat voor klachten had je?

Heel veel gewrichtspijnen en ik kwam mijn bed niet meer uit. Alleen bij mijn voet zag het er wat dikker uit, maar verder zag je er niks van. Ik had bij mijn heupen heel veel pijn. De fysiotherapeut zei dat hij kon voelen dat mijn spieren heel erg gespannen waren, maar dat hij niet zo gauw kon bedenken waardoor die pijn kwam. Waarschijnlijk kwam het door de Strumazol®. Doorgaan met de medicijnen leek de dokters niet zo’n goed idee, dus toen kwamen ze met andere mogelijkheden. Het slokje of geopereerd worden.

Wat vond jij van het slokje?

Eerst dacht ik, dan ga ik voor het slokje, maar dan zou het een jaar duren voordat het echt goed was verwerkt. En dat slokje was ook best wel gevaarlijk. Er kon iets gebeuren met mijn ogen en ik kon over vijftig jaar botkanker krijgen. Die kans is niet erg groot, maar hij was er wel en was ook niet te voorkomen. Daar had ik geen zin in. We hadden ook de keus om een operatie te doen, en daar gingen we voor.

Kwamen jullie zelf op het idee om de operatie te doen of heeft de dokter dat gezegd, dat het beter zou zijn?

We hadden het zelf bedacht, maar de dokters zeiden, we weten niet of jullie nog twijfelen, maar het lijkt ons slimmer om de operatie te doen, want dat is toch iets veiliger.

Wat vond je van het idee van een operatie?

Ik was heel bang dat er iets engs zou gaan gebeuren. Je wordt eerst onder narcose gebracht, daar kun je ook allerlei enge dingen over denken, bijvoorbeeld dat je niet meer wakker wordt. En je moet er ook niet aan denken dat ze in je keel gaan snijden en wat er dan gebeurt! Maar als je eenmaal onder narcose bent gebracht slaap je, en als je wakker wordt, is alles al voorbij. Ik vond het dus heel erg spannend, maar de artsen hadden beloofd dat het gewoon goed kwam en ook dat ze het al veel vaker hadden gedaan, het was nog nooit foutgegaan.

Kon er wat foutgaan met de operatie?

Ze konden per ongeluk mijn bijschildklieren weghalen. Je hebt er vier. Bij mij hebben ze er twee niet gezien, eentje is weggehaald en eentje is blijven zitten, maar mogelijk beschadigd.

Zeiden ze nog iets over je stembanden?

Ja, ze konden ook de zenuwen raken en dan zou ik hees gaan praten. Maar echt beschadigd konden de stembanden niet raken.

Toen je dat allemaal zo hoorde, wat dacht je toen?

Ik dacht wel dat het goed zou komen, maar ik dacht ook: waarom ik nou weer? Kan het niet gewoon ineens weg zijn, terwijl ik er niks van merk, gewoon als ik aan ’t spelen ben.

Weet je nog hoe je naar de operatie toe ging?

Een dag van tevoren ging ik naar het ziekenhuis voor controle. De ochtend van de operatie mocht ik niet meer eten vanaf 7.00 uur. Dus we moesten heel vroeg opstaan om nog iets te eten. Vanaf 11.00 uur mocht ik niet meer drinken. Je moet nuchter zijn voor de operatie.

Wat vertelde je allemaal aan de kinderen in de klas?

Ik heb verteld wat er precies aan de hand was met mijn schildklier. Omdat ze niet wisten wat een schildklier was, moest ik dat ook uitleggen. Ik vertelde dat de schildklier veel dingen in je lijf regelt, en als hij te snel werkt, dan gaan andere dingen ook te snel, zoals je hartslag. En een wondje duurt heel lang voordat er een korstje op komt. Ik heb ook verteld dat mijn ogen raar gingen doen.

Had je last van je ogen?

Last had ik er niet echt van, maar het viel wel op dat ik heel vaak tegen iets aanbotste, of met hockey sloeg ik net over de bal heen. Mijn ogen gingen ook een beetje raar staan. Dat heb ik zelf niet gemerkt, maar dat zeiden de arts en mijn vader en moeder.

Wanneer ben je geopereerd?

Vier maanden geleden.

Hoe voel je je nu?

Ik voel me heel erg goed, zoals vanouds maar dan nog beter! Ik heb nog steeds wel veel energie, dat vinden mijn ouders ook wel leuk, dat ik voor alles wil gaan, maar niet meer zo overdreven. Het is wel veel, maar niet te veel.

Slaap je nu weer goed?

Ja, ik kan nu heel goed inslapen en ik slaap ook heel lekker.

Hoe is het met je ogen?

Er gebeuren veel minder ongelukjes en iedereen zegt ook dat mijn ogen beter gaan staan. Zelf merk ik dat niet echt.

Wat slik je voor medicijnen?

Ik slik ’s ochtends Thyrax® en ’s middags en ’s avonds kalk omdat drie bijschildklieren per ongeluk zijn weggehaald. Maar er is iets in mijn lijf wat ook heel veel kalk opeet, waardoor ik wat meer kalk nodig heb. Ik heb ook actieve vitamine D en dat zorgt ervoor dat de kalk naar de goede plek toegaat.

Denk je zelf aan die medicijnen innemen?

Ja, ik heb een heel mooie pillendoos, voor iedere dag een strookje en dan ook nog voor de dagdelen.

Vind je dat je iets spannends hebt meegemaakt?

Ik denk wel eens, ben ik daar zo makkelijk doorheen gegaan? Was dat nou alles? Ja, dat was alles. Het was heel spannend, maar uiteindelijk was het niet eng. Het is gewoon goed gekomen en daarvoor heb ik het ook gedaan. Dat het goed zou komen.

Heb je een litteken?

Ja, ik wist dat ik een litteken zou krijgen. Ze hebben in een soort smiley gesneden. Na de operatie hebben ze alleen aan de binnenkant een oplosbare hechting gedaan, aan de buitenkant hebben ze alleen geplakt, waardoor het nu heel mooi dichtgroeit. Eerst leken het lipjes, toen werd het een streepje en dat is nu steeds minder. Over een jaar is het bijna niet meer te zien.

Ben je daar blij mee?

Ja, maar ik had het niet erg gevonden als er wel een litteken zat, dat is ook wel stoer, maar liever niet.

Je zit op hockey, doe je nog meer dingen?

Ik tennis, dat doe ik alleen in de zomer, en ik voetbal ook veel op school. En ik speel altijd buiten met mijn vrienden.

Weet je al wat je later wilt gaan worden?

Ik wil samen met mijn beste vriendin op een school werken, of als we genoeg geld hebben gaan we een eigen school laten bouwen en dan worden we juffen. En misschien ga ik ook nog als bijbaantje koken, want dat vind ik ook wel leuk.

Wat zou je aan andere kinderen vertellen die ook een operatie gaan meemaken?

Ze mogen het spannend vinden, maar ze moeten niet bang worden, het is helemaal niet eng, het is alleen maar fijn, ze maken je beter. Alleen ben je er zelf niet bij. Je moet maar denken, wat fijn, ik ben er niet bij, ik ga lekker slapen en als ik wakker word, is het voorbij! Dan ben ik geopereerd en hoef ik alleen nog maar een pilletje te slikken. Dan voel ik me weer helemaal top!