Ik gun iedereen zo’n opname

Hoe was de zwangerschap, waren er bijzonderheden?

Ik had een moeizame zwangerschap voor mijn doen. Ik had heel veel vruchtwater en een dikke buik. Ik had ook veel pijn en last van mijn bekken. De baby is een week eerder gekomen, ik ben ingeleid. Dat had te maken met de last die ik ervan had.

Hoe ging de bevalling?

Heel snel. Ik kreeg weeënopwekkers en die sloegen gelijk aan. Na een uur voelde ik al persweeën. Ze hebben het nog een beetje kunnen remmen omdat het te snel ging. Uiteindelijk is ze binnen twee uur geboren. Ze woog 3750 gram. Ik moest een dag in het ziekenhuis blijven.

Hoe ging het met haar?

De eerst week ging perfect. Het was een prachtige baby die alles deed volgens het boekje. Ik merkte wel dat ze de fles wat moeizamer dronk. Niet zoals mijn andere kinderen. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ze verborgen reflux had, maar pas na anderhalve week. Tijdens de kraamweek zijn kinderen altijd perfect, de tweede week zou je pas eigenlijk de kraamhulp moeten krijgen, want dan gaan de dingen gebeuren.

De tweede week kwamen de problemen?

Ze begon last te krijgen van haar voeding. In de familie van mijn vriend komt koemelkallergie voor, dus we gingen over op geitenmelk, maar ik hoorde nog steeds een borrelbuikje en ze begon ook te krijsen. Uiteindelijk hebben we bij de apotheek Neocate voeding gehaald. Daar reageerde ze beter op. Ze had wel heel veel huiluurtjes en huilbuien uit het niets. Dat was helemaal nieuw voor ons.

Hoe ging het met je vorige kinderen?

Dat was melk drinken, slapen, poepen en plassen, ideale baby’s.

Gaf je borstvoeding?

Nee, bij mij komt de borstvoeding niet goed op gang. Ik heb het bij alle kinderen geprobeerd, maar het kwam echt niet. In een gezin met drie kinderen gaf de fles veel meer rust. De kraamhulp zei ook dat ze merkte dat de flesvoeding beter was voor onze situatie als gezin en dus ook voor het kindje.

Werd het huilen steeds erger?

’s Morgens ging het wel, maar dan begon ze te huilen en dan ging het gelijk van nul naar honderd. Niet een beetje pruttelen, maar de sluizen gingen open. Keihard huilen. Ik ben van mening dat een kind niet zomaar huilt. Ik merkte dat ze vooral na de voeding heel hard begon te huilen. Ze poepte ook niet goed. Zij heeft ook een keer een klysma gekregen, maar het huilen werd steeds extremer, ook ’s avonds. Tussen 19.00 en 22.00 uur is een algemeen huiluurtje, maar bij ons duurde dat tot twaalf uur, en alleen maar krijsen. Ik wist niet meer wat ik met haar aan moest, maar ik blijf van nature altijd rustig. Ik hield haar tegen me aan en bedacht wat het beste is. En ik bleef de vaste patronen aanhouden: luier verschonen, voeding blijven geven. De standaarddingen blijven doen die je altijd doet, maar het huilen bleef heel extreem.

Pakte je Guyleya dan op?

Ik liet haar op een gegeven moment niet meer liggen. Hoe meer ik haar liet liggen, hoe meer ze ging huilen. Achteraf was dat de verborgen reflux. Als ze lag begon ze te krijsen, dan kreeg ze last van maagzuur. Je gaat als ouder op je reserves draaien. Ze sliep ze vijf uur bij mij in de draagzak, maar het gezin ging gewoon door, boodschappen doen, kinderen naar school, sporten.

Toch huilde ze door?

Ze huilde heel veel. Als ze overeind zat en ze was stil, dan dacht je de houding te pakken te hebben, maar dan begon ze weer, vooral ’s avonds. Uren kon ze huilen. Echt uren.

En ’s nachts?

In de nacht ook. Om 24.00 uur had je een uurtje rust en dan begon het van 01.00 tot 03.00 uur en dan van 03.00 tot 08.00 uur. ’s Morgens was er een moment dat ze wel sliep. Overdag was het vooral veel overeind houden, veel op schoot houden, tegen je aan houden en niet bewegen als ze eindelijk in een houding sliep. Je probeert echt alles.

Wat doet dat met je?

Het put je heel erg uit, en maakt je onzeker. Wat is er nou aan de hand? In de kraamweek had de kraamhulp iets over een huilsyndroom gezegd, dat je je kind helemaal kunt schudden uit frustratie. Dat was eng om te horen, maar ik kan wel begrijpen waarom dat soort dingen worden gezegd. Je wordt helemaal moe en gek, je moet je kind soms laten huilen om zelf weer op adem te komen. Je moet positieve woorden tegen jezelf zeggen om weer door te kunnen gaan. Op een gegeven moment ga je medische hulp zoeken. Een osteopaat, een manueel therapeut, je gaat de hele dag zitten googelen wat het kan zijn.

Je kunt je voorstellen dat sommige ouders hun baby gaan schudden?

Ik zou dat nooit doen, daarvoor vind ik mijn kind te prachtig, maar ik kan wel begrijpen dat mensen helemaal gek worden en uit frustratie denken: houd nou gewoon een keer eens je mond. De kinderarts vond mij af en toe te rustig. Ik vrat mijn eigen energie helemaal op. Ik sliep zittend met mijn baby op schoot. Je slaapt gewoon niet meer omdat je alleen maar bezig bent het baby’tje stil te krijgen. Pas als ze slaapt kun je zelf weer iets doen.

Het lukte je niet om haar stil te krijgen met troosten?

Dat lukte soms wel, maar dat was maar heel kort. Toen ze acht weken was ging het niet meer. Ik zat vierentwintig uur per dag met mijn kind op schoot. Ze wilde ook niet meer bij haar vader. Ik douchte en zat op de wc met mijn kind op schoot, dat is gewoon niet realistisch. Je wilt dat ze lekker in haar bedje kan liggen en kan slapen, en niet schuin tegen mij aan. Dat put je gewoon uit.

Heb je de huisarts gebeld?

Ja, maar dat doe ik niet snel. De huisarts heeft mij meteen doorverwezen naar de kinderarts. Ik kom niet gauw bij de huisarts, dus als er wat is, dan weet hij wel dat er iets aan de hand is.

Wat deed de kinderarts?

We keken naar de voeding en ik kreeg tips wat kon helpen, bedje schuin en al die dingen. Ze gaf ons veel vertrouwen en zei dat we het konden. Ze zei ook dat als je een huilbaby hebt, je soms een opname krijgt. Daar schrok ik wel van, dat doe je toch alleen als je kindje heel ziek is. Ze belde ook regelmatig en mijn dochter was toevallig steeds heel hard aan het huilen. Omdat ik zo rustig bleef, was de kinderarts bang dat ik eraan onderdoor zou gaan. Toen stelde ze een opname voor, zodat de baby en ik konden leren om ermee om te gaan. Omdat het soms ook gedrag kan zijn. Ik dacht gedrag? Het gaat om een kind van acht weken, maar ik heb zo veel geleerd. Het is gewoon heel anders dan je denkt. Zo’n opname gun je iedereen die dit doormaakt. Eigenlijk zou hier een bureau voor moeten zijn, in plaats van dat je naar het ziekenhuis moet.

Kreeg je zelf ook rust?

Mega veel rust! Ze adviseren je ook om thuis te slapen. Dat heb ik gedaan en Guyleya daar achtergelaten. Na een dag zag ik al hoe lief ze waren met mijn dochter en hoe goed de zorg was. We zijn naar huis gereden en ik ben op de bank in slaap gevallen. Dat lukt me anders nooit. Dan zie je hoe uitgeput je bent van de afgelopen weken.

Wat heb je in het ziekenhuis geleerd?

Ik heb daar enorm veel geleerd. ’s Morgens bracht ik de kinderen naar school en daarna ging ik gelijk door naar het ziekenhuis om bij mijn dochter te kunnen zijn. Alles probeerde ik zelf te doen, dan konden zij mij daarin begeleiden. Ik kreeg de 5S'en methode uitgelegd, dat was echt perfect. Sussen, shaken, white noise, alles, en inbakeren op een speciale manier. Met een inbakerzak waarin ze geen kant op kon. Ik leerde hoe je je kind heel veel rust kunt geven en hoe ik mijn dag kon doorkomen. Ook Guyleya moest leren om zichzelf te troosten. Niet ik moest haar troosten, maar zij moest zichzelf troosten. Dat leer je daar heel goed.

Wat leerde je over de voeding?

Je geeft automatisch voeding met de fles op je arm, maar omdat ik best klein ben, zit ik daardoor wel eens gespannen, en dan wil ik dat ze doordrinkt. Al die spanningen voelen de kinderen. Als jij niet lekker in je vel zit, voelt je baby dat ook. Ze hebben me leren voeden op een kussen op mijn knieën, je kindje ligt dan tegenover je. Sokjes uit. Als de teentjes wijd staan, met open voetjes, dan drinkt ze op haar gemak, net als de open handjes. Omdat ze op je schoot ligt, heb je lichamelijk rust. Met één hand kun je de fles vasthouden en de andere hand heb je vrij om haar te ondersteunen of om haar handjes weg te houden als zij het zichzelf weer moeilijk maakt.

Wat leerde je nog meer?

Ook leerde ik wanneer ze te veel prikkels krijgt waardoor ze te veel adrenaline aanmaakt en niet meer kan slapen. Wanneer is het genoeg, hoe lang kun je met haar spelen, hoe geeft ze aan dat het klaar is en hoe leer je haar dat het klaar is. Dat niet alleen zij maar ook jij aangeeft waar de grenzen zijn. Dat het tijd is om te slapen. Inbakeren, white noise aan en slapen. Daar krijg je ondersteuning in. Ook sussen in het oor vond ze heel rustgevend, daar slaapt ze nu nog mee. Het is op te lossen zeg maar.

Hoe lang is Guyleya in het ziekenhuis geweest?

Een dag of vijf dacht ik. Daarna mochten we haar weer meenemen naar huis. Ze waren best wel streng, als ze vonden dat er nog te veel prikkels waren, mocht het nog niet. Ik had aangegeven dat ik één nacht bij haar wilde zijn, want anders wist ik niet hoe het thuis zou gaan. Daar waren ze het mee eens. Ik ben de laatste nacht gebleven, dat was het fijnst. Ze was al gewend aan de technieken en aan de pedagogisch medewerkster. Die mensen zijn echt goud. Ze lezen je kindje zo goed, ze kunnen alles zo goed uitleggen en ze maken je bewuster van dingen. Ik ben ook een keer gefilmd. Dan kun je zien hoe je doet, hoe je kind reageert. Je leert er zo veel van, hoe je met een baby moet omgaan. Ook al heb ik meerdere kinderen, elk kindje is anders. Er is een basisgebruiksaanwijzing waar je heel veel van kunt leren.

Hoe ging het thuis verder?

De eerste paar dagen kreeg ze een terugval, daar waren we voor gewaarschuwd. Ze moet thuis weer wennen, ander bedje, ander situaties, veel meer prikkels, zussen, een hond, een ritme waarin ze mee moet. Als zij dat patroon doorheeft, kun je toevoegen wat je in het ziekenhuis hebt geleerd. Zo kun je de dag doorkomen. Ik had ook nog veel contact met de dames uit het ziekenhuis en de kinderarts. En dan was er nog de koemelkallergie, daar is ze nog apart voor getest met een provocatietest.

Met een onderzoek?

Ik heb twee keer een dagopname gehad voor de koemelkallergie. Die had ze dus. Als ze koemelk kreeg begon ze meteen te zweten en te huilen en zo. Ik had gelijk door dat dat niet de goede voeding was. Dat bleek ook zo te zijn achteraf. In zo’n situatie moet je op je eigen gevoel vertrouwen.

We zijn een paar maanden verder, hoe gaat het nu?

Ik heb een heel ander kind, ze is zo leuk. Dat zeiden ze ook steeds: als ze drie maanden geweest zijn, wordt het allemaal wat rustiger. Dat is ook echt zo, is mijn eigen ervaring. Ik weet hoe ik haar in slaap moet krijgen, ze doet het goed op white noise, ik weet hoe ik haar kan troosten en sussen, maar dat is eigenlijk niet zo veel meer nodig. Het is een vrolijk kind geworden.

Heeft de methode die je leerde een belangrijke rol gespeelt?

Nog steeds speelt dat een rol. Als een huilbaby ouder wordt, merk je dat het ook gedrag is. Eerst denk je, wat weet een baby van acht weken nou al, maar ze wist in het ziekenhuis echt wel hoe ze de pedagogisch medewerkers om haar vingers moest winden. Ze zat je nog net niet uit te lachen. Het is echt gedrag dat je moet en kunt corrigeren. Waar mijn andere kinderen gingen piepen, gaat zij keihard krijsen als ze echt trek heeft. Voor de rest huilt ze eigenlijk niet meer.

Wat was het moment dat je dacht, zo kan het niet meer verder?

Toen ze op het consultatiebureau zeiden dat ze te veel spanning had. Ze deed haar handjes ook niet open, en had de hele dag vuistjes. Ik wist dat dat een teken van stress was. Ik kon me ook niet voorstellen dat je zomaar de hele dag huilt. Om die reden wilde ik dat het goed uitgezocht werd. Het putte mij uit, maar het ging mij vooral om haar, zij moest de dag door kunnen komen zonder gehuil. Zodat ze rust kreeg in haar lichaam en geen pijn meer had of wat dan ook. En rustig kon worden, zoals een baby’tje hoort te zijn.

Wat is de belangrijkste les die je geleerd hebt?

Je moet zeker hulp zoeken, omdat je allebei rust moet krijgen. En ook omdat er zo veel te leren valt, je moet niet blijven stuntelen. Het is jammer dat je kind in het ziekenhuis moet liggen om dit te leren. Eigenlijk zou hiervoor een soort consultatiebureau moeten komen. Ik heb veel mensen om ons heen gehad die een baby hadden die iedere dag huilde. Dan dacht ik dat het wel aan de ouders zou liggen. Nu weet ik wel beter. Ik heb mijn vrienden en omgeving nu al zo veel kunnen helpen met wat ik heb geleerd. Het is echt gedrag en er zijn regels voor, er valt goed om te gaan met huilbaby’s. Je moet gewoon heel veel investeren.