Lekker veel snoepen

Dwight:

Ik ken Stephanie via Match. Ik had al een tijdje lang problemen met mijn diabetes en met mijn ouders. Daarom stuurde de psycholoog van het IJsselland ziekenhuis mij door naar Match.

Stephanie:

Ik had al twee vriendinnen die een kind begeleiden. Het leek mij ook wel leuk en toen heb ik me aangemeld bij Match. Dwight en ik kennen elkaar nu sinds oktober. Ik wist al wat van diabetes, ik ben zelf verpleegkundige en via Match kreeg ik ook nog informatie. Maar in principe hoef ik helemaal niets te doen want Dwight kan alles zelf. Ik zeg alleen af en toe: ‘vergeet niet te bolussen’, want als hij bij mij is gaat hij vaak lekker snoepen. Dat mag hij ook van mij, eens in de twee weken. Voor een jongen van twaalf die altijd op moet passen met eten moet dat gewoon kunnen. Maar ik houd het natuurlijk wel goed in de gaten.

Dwight:

Ik vind het heel fijn om met Stephanie op te trekken. Het is niet prettig om diabetes te hebben en zo wordt het een beetje leuker. Dan kan ik ook eens een keertje zondigen. Voor mijn gewicht hoef ik niet op te passen met snoepen want ik ben zelfs een beetje mager. Dat snap ik eigenlijk niet want ik eet best veel chocoladewafels op school.

Stephanie:

Thuis letten ze goed op wat hij eet, dus als ik een keertje met hem naar de bioscoop ga en er zit een kind naast ons met een grote zak popcorn, dan mag Dwight het ook van me. Maar hij moet er wel goed mee omgaan. We zien elkaar in ieder geval een keer in de twee weken en soms eens per week. Een paar dagen geleden zijn we naar de film geweest, zaterdag gaan we naar de Efteling en volgende week gaan we naar Feijenoord. We doen alleen maar wat we alle twee leuk vinden.

Dwight:

We praten niet zo heel veel over mijn diabetes, af en toe een beetje.

Stephanie:

Ik vraag af en toe hoe het gaat en ik help hem herinneren dat hij moet bijbolussen, maar onze afspraakjes moeten vooral leuk zijn. Het is vervelend voor Dwight dat hij diabetes heeft en hij moet er al genoeg aan denken. Om er dan ook nog de hele tijd over te praten is niet leuk. Het gaat ons vooral om de lol, en om de aandacht natuurlijk.

Dwight:

Mijn jongere zusje heeft ook diabetes en we hebben er altijd ruzie over, ze neemt helemaal niks van me aan. Heel irritant. Wat ik ook heel stom vind zijn al die vragen die andere mensen de hele tijd stellen: ‘wat is dit, wat is dat, wat is dat voor een kastje, waarom is dat…’ Daar kan ik helemaal niet mee omgaan, ik word dan heel chagrijnig. Ik heb laatst bij studieles de hele klas verteld over mijn diabetes, want ik was het gevraag echt een beetje zat. Iedereen begreep het gelijk. Nu vragen alleen kinderen uit andere klassen soms nog dingen.

Stephanie:

En hij had niet eens tegen zijn ouders gezegd dat hij het ging vertellen, hij had het helemaal zelf verzonnen. Ik vind dat Dwight het echt goed doet. In het begin was hij nog een beetje te voorzichtig, en gaf keurig antwoord op alles wat je vroeg, maar nu laat hij wat meer van zichzelf zien. Ik kan nu ook aan zijn gezicht zien of hij ergens zin in heeft. Als hij naar de deur komt rennen met een grote smile, weet ik al dat de dag helemaal goed gaat worden. Soms heeft ie gewoon minder zin. Als hij moe is gaan we bijvoorbeeld een dvd’tje huren en niet al te veel kletsen. Ik zie nu meer de echte Dwight en dat is leuk. We zijn ook heel eerlijk naar elkaar. Als ik hem irritant vind zeg ik dat gewoon en als hij vind dat ik geen gelijk heb dan zegt hij dat ook. Hij pakt drinken uit de koelkast en dat mag ook allemaal. Hij moet zich wel thuisvoelen. Je hoeft niet altijd vrolijk te zijn, maar je moet wel een beetje je best doen om het gezellig te maken.