Second Opinion
Een second opinion, een tweede mening vragen, doe je niet zomaar. Het is vaak niet eens een kwestie van wantrouwen. Door een second opinion aan te vragen hebben ouders het gevoel alles voor hun kind gedaan te hebben wat binnen hun vermogen valt. Toch lijkt het niet veel voor te komen.
Niet alleen de ouders kunnen een second opinion aanvragen, ook artsen vragen er wel eens om in een ander centrum als ze er met het behandelend team niet uitkomen. Belangrijk is wel dat het in alle openheid gebeurt.
We wisten dat we dat we een second opinion konden aanvragen. Wel eerst gecheckt bij onze verzekeraar. Je moet wel toestemming vragen. Dit was echter geen probleem. De arts waarschuwde ons wel voor het risico dat andere artsen andere meningen konden hebben en dat bij verschil van mening de kans bestaat dat je hierdoor meer gaat twijfelen over de juiste keuze. Het zou er dan niet makkelijker op worden. Misschien zou er dan nog een derde mening moeten komen.
Ik vind het altijd goed. Als ouders daarom vragen, moet je ze daarin tegemoet komen. We zorgen er dan voor dat alle gegevens zo goed mogelijk bij elkaar zijn, zodat ze die mee kunnen nemen naar het andere centrum.
Ik heb meegemaakt dat ouders voor een second opinion naar het buitenland gingen. Als behandelaar moet je dan even slikken, want je had wel de indruk dat de verhoudingen goed lagen en overleg mogelijk was geweest over een second opinion. Maar toch moet je het positief benaderen. Ik vind ouders niet snel lastig. Hoe goed je het ook meende, je was voor die ouders niet de goede gesprekspartner.
Tammo Delhaas
Ik geef er mijn volledige medewerking aan. Maar het komt niet veel voor. Het zijn voornamelijk ouders van een kind waarvan je zegt dat er geen of alleen een palliatieve behandeling mogelijk is. Ouders die het gevoel hebben dat ze niets voor hun kind kunnen doen. Het gaat om één of twee patiënten per jaar. Hooguit.Sandra en Freek Hogenboom, ouders van Sven
Ze hadden heel lang het idee dat het niet cardiologisch was. Ik had wel steeds het gevoel dat het met zijn hart te maken had. We hebben toen een second opinion in Groningen aangevraagd en daar dachten ze dat de kleine restgaatjes in Svens hart het hartfalen veroorzaakten. In het WKZ hebben ze toen een katheterisatie gedaan en toen bleek dat 50% van zijn bloed dat naar het lichaam toe moest, terugging naar de longen.Cor en Jenny de Jong, ouders van Romy
Als je een second opinion wil, moet je dat ook gewoon doen. Niet bang zijn voor de artsen. Je mag best die extra zekerheid opzoeken, zodat je zelf het gevoel hebt dat je er alles aan gedaan hebt om het beste voor je kind te krijgen. En daar gaat het om.We wisten dat we dat we een second opinion konden aanvragen. Wel eerst gecheckt bij onze verzekeraar. Je moet wel toestemming vragen. Dit was echter geen probleem. De arts waarschuwde ons wel voor het risico dat andere artsen andere meningen konden hebben en dat bij verschil van mening de kans bestaat dat je hierdoor meer gaat twijfelen over de juiste keuze. Het zou er dan niet makkelijker op worden. Misschien zou er dan nog een derde mening moeten komen.
Ingrid Frohn-Mulder
Heel af en toe komt het wel voor, vooral bij ingewikkelde hartafwijkingen. Die zijn soms ook moeilijk te behandelen en daar hebben wij in het team ook hele discussies over. Het komt ook voor dat wij zelf een second opinion aanvragen bij een ander centrum om er met andere kindercardiologen en chirurgen over te praten.Ik vind het altijd goed. Als ouders daarom vragen, moet je ze daarin tegemoet komen. We zorgen er dan voor dat alle gegevens zo goed mogelijk bij elkaar zijn, zodat ze die mee kunnen nemen naar het andere centrum.
Jaap Ottenkamp
Nogal wat ouders willen graag een second opinion bij complexe, maar soms ook bij minder ingewikkelde problematiek. Ik denk dat een second opinion soms voor de kindercardioloog als een verrassing komt. Er is dan vaak al veel gezocht op internet en er is geen 100% vertrouwen in de behandelaar. Maar een second opinion proberen tegen te houden, is niet verstandig. Daar moet je aan meewerken.Ik heb meegemaakt dat ouders voor een second opinion naar het buitenland gingen. Als behandelaar moet je dan even slikken, want je had wel de indruk dat de verhoudingen goed lagen en overleg mogelijk was geweest over een second opinion. Maar toch moet je het positief benaderen. Ik vind ouders niet snel lastig. Hoe goed je het ook meende, je was voor die ouders niet de goede gesprekspartner.