Therapietrouw, kwestie van suiker?
Een nieuw jaar begint vaak met goede voornemens, nieuwe doelen, grootse plannen, maar vaak komt hier niet veel van terecht. Regelmatig lees ik dat lotgenoten het lastig vinden om therapietrouw te zijn; oftewel: het lastig vinden om braaf de medicatie e.d. te nemen en de adviezen op te volgen zoals de behandelend arts ze voorgeschreven heeft. Zelf heb ik hier ook last van gehad, vooral als ik ’s middags ook nog pillen moest nemen. ‘Want wat als iemand het ziet?’Toen ik vanochtend wakker werd moest ik denken aan een liedje van Mary Poppins waarin zij zingt: ‘Met een klein schepje suiker is een pilletje geen punt, stroop is beter dan azijn.’ Voor degene die het liedje kent zal dit geheid het vrolijke deuntje oproepen in hun hoofd, het is dan ook een vrolijk liedje. Veel mensen zullen dan ook niet nadenken over een eventuele boodschap hierachter, ik echter wel (automatisme, dat krijg je als je psychologie studeert ).
Door dit zinnetje uit het liedje moest ik direct denken aan het wel/niet therapietrouw zijn. Dat pilletje is vervelend, zeker als je het op tijden moet nemen waarbij je op plaatsen bent waar je liever niet met je pillenverzameling gezien wilt worden. Maar dat pilletje krijg je niet voor niks.. Jouw arts heeft niet voor niets minstens tien jaar van zijn leven medicijnen bestudeerd en dikke boeken doorgebladerd. Jouw arts schrijft dit pilletje met alle goede bedoelingen voor, met als doel het verminderen van jouw klachten of het onder controle krijgen van je ziekte. Dat ditzelfde pilletje ook vervelende bijwerkingen heeft, daar kunnen we niet omheen, maar is dat niet slechts een bijzaak in dit geval?
Met een klein schepje suiker is een pilletje geen punt; je moet de positieve kanten van dat pilletje bekijken. Het helpt niet direct, maar op langer termijn kan het je misschien wel helpen. Je moet het misschien innemen waar je vrienden bij zijn, maar dit is in een fractie van een seconde gebeurt. Hij smaakt misschien niet zo lekker, maar heeft misschien wel een leuk kleurtje. Ga zo nog maar even door. Aan ieder nadeel van dat pilletje, kan je ook een voordeel verbinden. Dat kleine schepje suiker, dat kleine schepje positiviteit kan nét dat verschil maken tussen het wel of niet innemen van die pil. Tussen het wel of geen effect hebben van de behandeling, tussen het wel of niet verminderen van je klachten of het onder controle krijgen van je ziekte.
En als ik heel eerlijk ben heeft Mary Poppins wel een punt: stroop is beter dan azijn. Stroop is lekker zoet, azijn is ronduit smerig. Dat pilletje op zichzelf is de azijn, je ziet de bijwerkingen, de lange tijd die je moet wachten voor je überhaupt weet of het effect heeft. Maar die suiker, de positiviteit, zorgt ervoor dat het stroop wordt. Dat je de voordelen kan zien en positief kan blijven, dat je het geduld kan opbrengen om een spiegel op te bouwen. En eerlijk is eerlijk: therapietrouw zijn is toch vele malen makkelijker als je het een beetje aantrekkelijk maakt?