Verandering van spijs …
Ik had mijn vorige blog nog niet af of het prikken ging ineens bergafwaarts. In het MCL lukte het ineens niet meer. In de elleboog konden ze zijn armpje niet goed fixeren en in zijn handje was maar één goed vat aan te prikken. Tot twee keer toe moesten we halverwege stoppen, omdat er een verdikking ontstond.Ik heb toen met de hematoloog overlegd of een portacath een optie was, maar Abe heeft nog geen 50 keer stollingsfactor gehad en dan is de kans op remmers nog te groot. Een operatie als die van het plaatsen van een portacath vergroot die kans alleen maar. De arts raadde aan om eerst naar Groningen te komen om daar te prikken en als dat ook niet lukte, zouden we wel verder kijken.
En (ik durf het bijna niet te schrijven) in Groningen gaat het ineens goed! Maar, echt goed! Ik vermoed dat de hemofilieverpleegkundige in het UMCG, een wonderprikster is! Ik denk ook dat het komt, doordat we met z’n tweeën zijn en de priktijd zo kort mogelijk houden. We komen binnen. De verpleegkundige wordt opgeroepen. Ze maakt de stollingsfactor klaar. We gaan in het prikkamertje zitten. Prikken, klaar. Echt, zo snel gaat het.
En, wat een verademing is dat! Niet alleen voor Abe natuurlijk. Die eigenlijk niet eens meer huilt tijdens het prikken en zich ook steeds minder verzet. Maar ook voor mij. Want ik weet nu dat het prikken die dag met 90% zekerheid goed gaat verlopen en dat was in het MCL niet zo. Ik merkte dat dat voor mij toch een steeds grotere stressfactor werd.
De twee uur reistijd neem ik daarom graag voor lief. We maken er ook een leuk uitje van met de trein, de bus en soms de fiets. Een keer in de maand krijgen we een lift van opa en oma en dat is natuurlijk helemaal feest! Voor spoedgevallen kunnen we uiteraard gelukkig terugvallen op het MCL, maar voor de profylaxe houden we onze tripjes naar Groningen er graag nog even in!