Ilja op 20 juli 2011
Niemand weet hoe moeilijk het eigenlijk is om met diabetes te leven. Ik was 6 jaar toen ik te horen kreeg dat ik diabetes had, dat is nu tien jaar geleden. Ik heb sindsdien mijn ups en downs gehad. Toen ik zes was realiseerde ik eigenlijk nog niet wat diabetes nu eigenlijk is, wat voor gevolgen er op latere leeftijd kunnen zijn en wat voor enorme verantwoordelijkheid het met zich meedraagt.
Toen ik ongeveer 12 jaar was durfde ik mijzelf niet meer te injecteren met de spuit. Ik moest ongeveer 4 tot 5 keer per dag spuiten en ik durfde niet meer. Ik telde normaal tot 3 en injecteerde mijzelf dan ik telde nu door tot 10, 11 enz. mijn ouders moesten me echt aanmoedigen wilde ik het uiteindelijk doen. Op een gegeven moment kon/wilde ik niet meer in mijn buik en bovenbenen spuiten wat betekende dat mijn moeder me in mijn armen en billen moest spuiten. Wat best wel vernederend is op je 12ste jaar en niet echt handig als je uit eten gaat. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Als oplossing kreeg ik een insulinepompje, dat is een apparaatje wat doormiddel van een infuus in je lijf zit en je de hele dag door kleine hoeveelheden insuline geeft. Het was echt een uitkomst, ik hoefde niet meer te spuiten en ik kon zonder problemen alles eten wat ik wilde als ik er maar insuline voor bij “bolusde” (=gaf). Dit ging goed, prima zelfs, oke af en toe nog steeds wat schommelde waardes maar prima voor mijn leeftijd.
Ik ben nu 16 jaar wat betekend dat ik de pomp nu al zo’n 4 jaar heb. Met mijn pomp gaat het prima dat is het probleem ook niet. Het probleem is dat ik mezelf er niet toe kan zetten om regelmatig mijn bloedglucosewaardes te controleren. Het is weer precies hetzelfde als toen met het spuiten, ik wil/kan het gewoon niet meer. Voor het spuiten was er een oplossing, hier is geen oplossing voor ik zal altijd MOETEN blijven controleren. Of ik het nu wil of niet.
Eigenlijk mag ik niet klagen ik bedoel: er zijn veel ergere dingen om te hebben, ook ga ik niet dood van diabetes. Diabetes is goed te behandelen en er zijn veel onderzoeken naar het genezen van diabetes die volop getest worden. Maar alsnog…dit zijn alleen de lichamelijke klachten. Je hoort eigenlijk nooit wat over de psychische problemen waar deze mensen (ik) in dit geval mee lopen.
Stel je voor 10 jaar lang, dag in dag uit; prikken, koolhydraten tellen, bolussen/spuiten, en weer opnieuw en opnieuw, opnieuw……. Enz.
Als je dan 16 jaar bent krijg je ook nog eens je ouders die de hele dag lopen te zeuren of je je wel geprikt hebt en of je wel op je diabetes heb gelet. Als ik het niet gedaan heb verzin ik gewoon wat, ik voel me goed en dus gaat het goed… FOUT. Je lichaam past je aan, aan je waardes dus uiteindelijk voel je je goed bij een waarde van 12 (niet goed).
Je wordt er gek van! Ik heb nu het gevoel dat alles wat ik doe met mijn diabetes te maken heeft. Want wat heb je aan school als je tenen er over 10 jaar toch afrotten? Dat soort dingen en ik weet dat ik me doen overdrijf maar ik kan er niks aan doen. Als ik later kinderen wil moet ik een HBA1C hebben van maximaal 7, dat zie ik nu als onmogelijk.
Ik wil mijn best er niet eens meer voor doen. Ik heb het ermee gehad… gehad met de infusen, met het PRIKKEN, met het constant opletten, bolussen en al die andere dingen.
En weet je wat het ergste is ik heb geen keuze ik moet blijven prikken, bolussen noem maar op tot aan de dag dat ik sterf.
Toen ik ongeveer 12 jaar was durfde ik mijzelf niet meer te injecteren met de spuit. Ik moest ongeveer 4 tot 5 keer per dag spuiten en ik durfde niet meer. Ik telde normaal tot 3 en injecteerde mijzelf dan ik telde nu door tot 10, 11 enz. mijn ouders moesten me echt aanmoedigen wilde ik het uiteindelijk doen. Op een gegeven moment kon/wilde ik niet meer in mijn buik en bovenbenen spuiten wat betekende dat mijn moeder me in mijn armen en billen moest spuiten. Wat best wel vernederend is op je 12ste jaar en niet echt handig als je uit eten gaat. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Als oplossing kreeg ik een insulinepompje, dat is een apparaatje wat doormiddel van een infuus in je lijf zit en je de hele dag door kleine hoeveelheden insuline geeft. Het was echt een uitkomst, ik hoefde niet meer te spuiten en ik kon zonder problemen alles eten wat ik wilde als ik er maar insuline voor bij “bolusde” (=gaf). Dit ging goed, prima zelfs, oke af en toe nog steeds wat schommelde waardes maar prima voor mijn leeftijd.
Ik ben nu 16 jaar wat betekend dat ik de pomp nu al zo’n 4 jaar heb. Met mijn pomp gaat het prima dat is het probleem ook niet. Het probleem is dat ik mezelf er niet toe kan zetten om regelmatig mijn bloedglucosewaardes te controleren. Het is weer precies hetzelfde als toen met het spuiten, ik wil/kan het gewoon niet meer. Voor het spuiten was er een oplossing, hier is geen oplossing voor ik zal altijd MOETEN blijven controleren. Of ik het nu wil of niet.
Eigenlijk mag ik niet klagen ik bedoel: er zijn veel ergere dingen om te hebben, ook ga ik niet dood van diabetes. Diabetes is goed te behandelen en er zijn veel onderzoeken naar het genezen van diabetes die volop getest worden. Maar alsnog…dit zijn alleen de lichamelijke klachten. Je hoort eigenlijk nooit wat over de psychische problemen waar deze mensen (ik) in dit geval mee lopen.
Stel je voor 10 jaar lang, dag in dag uit; prikken, koolhydraten tellen, bolussen/spuiten, en weer opnieuw en opnieuw, opnieuw……. Enz.
Als je dan 16 jaar bent krijg je ook nog eens je ouders die de hele dag lopen te zeuren of je je wel geprikt hebt en of je wel op je diabetes heb gelet. Als ik het niet gedaan heb verzin ik gewoon wat, ik voel me goed en dus gaat het goed… FOUT. Je lichaam past je aan, aan je waardes dus uiteindelijk voel je je goed bij een waarde van 12 (niet goed).
Je wordt er gek van! Ik heb nu het gevoel dat alles wat ik doe met mijn diabetes te maken heeft. Want wat heb je aan school als je tenen er over 10 jaar toch afrotten? Dat soort dingen en ik weet dat ik me doen overdrijf maar ik kan er niks aan doen. Als ik later kinderen wil moet ik een HBA1C hebben van maximaal 7, dat zie ik nu als onmogelijk.
Ik wil mijn best er niet eens meer voor doen. Ik heb het ermee gehad… gehad met de infusen, met het PRIKKEN, met het constant opletten, bolussen en al die andere dingen.
En weet je wat het ergste is ik heb geen keuze ik moet blijven prikken, bolussen noem maar op tot aan de dag dat ik sterf.
