britteeeh op 6 juni 2011
Ik ben er op mijn achtste achtergekomen dat ik inspannings astma heb; naar het ziekenhuis geweest en medicijnen (ventolin en flixotide) gekregen. De medicijnen werkten heel erg goed, ik had totaal geen last meer van mijn astma. Het ging zo goed, dat ik na een jaar mijn medicijnen af mocht bouwen. Dat deed ik, en ik had nergens meer last van.
Maar ergens aan het eind van vorig jaar kwam het weer terug. Ik moet ongeveer een uur naar school fietsen, en ik merkte dat het steeds minder makkelijk ging en dat het ademen tijdens het fietsen steeds moelijker werd. Na een tijdje kreeg ik ook steeds vaker een aanval. Dus ben ik naar de huisarts gegaan, en kreeg ik weer een recept voor ventolin en flixotide. Maar nu werkten de medicijnen niet zo goed meer, sterker nog, ik kreeg steeds vaker aanvallen en die gingen ook steeds langer duren. Inmiddels ging hockeyen ook niet lekker meer, en gym ging ook niet altijd goed. Dus ben ik weer naar de huisarts gegaan, en toen kreeg ik weer ventolin en flixotide, maar alleen in een hogere dosis (200mg/dosis). Dit hielp ook niet echt, en het werd steeds erger. Ik had bijvoorbeeld een hockeywedstrijd, en ik heb daar bijna twee uur(!) benauwd aan de kant gezeten.
Inmiddels begon school ook moeilijk te doen. Ik had namelijk ook steeds vaker aanvallen bij hele kleine inspanningen zoals de trap op lopen. School vond dit storend, en iedere keer als ik nu een aanval heb, moet ik gelijk naar huis. Hierdoor mis ik heel veel les, en zijn mijn cijfers ook ontzettend achter uit gegaan. Maar het ergst vind ik nog hoe mijn vriendinnen erop reageren. Eerst waren ze heel aardig en zorgzaam, maar na een tijdje was dit helemaal niet meer zo. Ze gebruikten me alleen maar om lessen te missen, en maakten onderling ruzie wie er nu 'aan de beurt' was om een les te missen. Toen ik ze vertelde dat het voor mij heel erg voelde alsof ze me alleen maar gebruikten, werden ze boos en gingen ze naar mijn mentor om te zeggen dat mijn astma-aanvallen nep waren en dat ik het alleen maar gebruikte om lessen te missen. Mijn mentor geloofde dit, en een paar dagen later moest mijn moeder op gesprek komen bij de afdelingsleider. Die zei dat ze niet snapte waarom mijn moeder niet al jaren geleden met mij naar de psycholoog was gegaan, en dat het echt niet goed met me ging. Ik vind dit echt heel erg, vooral omdat het gewoon nergens op slaat. Met mijn 'vriendinnen' heb ik nu nog steeds ruzie, en het is zelfs zo erg dat ik gevraagd heb of ik volgend jaar alsjeblieft naar een andere klas mag. Dit is goed, dus nog twee weken en dan kan ik weer opnieuw beginnen, en hopelijk begrijpen die kinderen me wel.
Overigens gaat het wel wat beter met mijn astma, en heb ik minder vaak aanvallen. Het is wel nog steeds zo dat als ik een aanval heb, die dan ook langer dan een uur duurt. Volgende week ga ik weer naar het ziekenhuis, en ik hoop dat ik dan andere medicijnen krijg waardoor aanvallen wel snel weer over gaan.
Ik vraag me af of ik de enige ben waarbij dit zo gaat, en of er mensen zijn die misschien tips of zoiets hebben over hoe ik hier mee om moet gaan.
Britte
Maar ergens aan het eind van vorig jaar kwam het weer terug. Ik moet ongeveer een uur naar school fietsen, en ik merkte dat het steeds minder makkelijk ging en dat het ademen tijdens het fietsen steeds moelijker werd. Na een tijdje kreeg ik ook steeds vaker een aanval. Dus ben ik naar de huisarts gegaan, en kreeg ik weer een recept voor ventolin en flixotide. Maar nu werkten de medicijnen niet zo goed meer, sterker nog, ik kreeg steeds vaker aanvallen en die gingen ook steeds langer duren. Inmiddels ging hockeyen ook niet lekker meer, en gym ging ook niet altijd goed. Dus ben ik weer naar de huisarts gegaan, en toen kreeg ik weer ventolin en flixotide, maar alleen in een hogere dosis (200mg/dosis). Dit hielp ook niet echt, en het werd steeds erger. Ik had bijvoorbeeld een hockeywedstrijd, en ik heb daar bijna twee uur(!) benauwd aan de kant gezeten.
Inmiddels begon school ook moeilijk te doen. Ik had namelijk ook steeds vaker aanvallen bij hele kleine inspanningen zoals de trap op lopen. School vond dit storend, en iedere keer als ik nu een aanval heb, moet ik gelijk naar huis. Hierdoor mis ik heel veel les, en zijn mijn cijfers ook ontzettend achter uit gegaan. Maar het ergst vind ik nog hoe mijn vriendinnen erop reageren. Eerst waren ze heel aardig en zorgzaam, maar na een tijdje was dit helemaal niet meer zo. Ze gebruikten me alleen maar om lessen te missen, en maakten onderling ruzie wie er nu 'aan de beurt' was om een les te missen. Toen ik ze vertelde dat het voor mij heel erg voelde alsof ze me alleen maar gebruikten, werden ze boos en gingen ze naar mijn mentor om te zeggen dat mijn astma-aanvallen nep waren en dat ik het alleen maar gebruikte om lessen te missen. Mijn mentor geloofde dit, en een paar dagen later moest mijn moeder op gesprek komen bij de afdelingsleider. Die zei dat ze niet snapte waarom mijn moeder niet al jaren geleden met mij naar de psycholoog was gegaan, en dat het echt niet goed met me ging. Ik vind dit echt heel erg, vooral omdat het gewoon nergens op slaat. Met mijn 'vriendinnen' heb ik nu nog steeds ruzie, en het is zelfs zo erg dat ik gevraagd heb of ik volgend jaar alsjeblieft naar een andere klas mag. Dit is goed, dus nog twee weken en dan kan ik weer opnieuw beginnen, en hopelijk begrijpen die kinderen me wel.
Overigens gaat het wel wat beter met mijn astma, en heb ik minder vaak aanvallen. Het is wel nog steeds zo dat als ik een aanval heb, die dan ook langer dan een uur duurt. Volgende week ga ik weer naar het ziekenhuis, en ik hoop dat ik dan andere medicijnen krijg waardoor aanvallen wel snel weer over gaan.
Ik vraag me af of ik de enige ben waarbij dit zo gaat, en of er mensen zijn die misschien tips of zoiets hebben over hoe ik hier mee om moet gaan.
Britte
